Słowo od Papieża:
-----------------------------------------------------------------------------
jest dostępny do pobrania w zakładce "OGŁOSZENIA"
---------------------------------------------------------------
Spowiedź odbywa sie w konfesjonałach.
Oldham: Niedziela (Sw. Patryk) 12.00 - 12.25
Czwartek POK (kaplica) 17.15 - 17.55
Rochdale: Niedziela 9.15 - 9.55
Sobota 17.15 - 17.55
Piątek 18.15 - 18.55
-----------------------------------------------------------
Intencje papieskie:
Papieska intencja na listopad: Módlmy się, aby dzieci, które cierpią i żyją na ulicy, ofiary wojen, sieroty,
miały dostęp do edukacji i mogły na nowo zaznać uczucia ze strony rodziny.
Intencja parafialna (Żywy Różaniec):
Za zmarłych z naszych rodzin, z naszej parafi a szczególnie za tych, za których nikt się nie modli i za dusze w czyśćcu cierpiące.
Papieska intencja na listopad: Módlmy się, aby dzieci, które cierpią i żyją na ulicy, ofiary wojen, sieroty,
miały dostęp do edukacji i mogły na nowo zaznać uczucia ze strony rodziny.
Intencja parafialna (Żywy Różaniec):
Za zmarłych z naszych rodzin, z naszej parafi a szczególnie za tych, za których nikt się nie modli i za dusze w czyśćcu cierpiące.
-----------------------------------------------------------------------------
Pamięć i modlitwa za zmarłych.
Przekonanie o konieczności modlitwy wspólnoty wiernych za
zmarłych jest ciągle bardzo żywa i konieczna. I tak, w klaszt orach trapistów długie wieki panował zwyczaj, że
po śmierci któregoś z braci przez cały miesiąc nikt nie zajął jego miejsca przy stole. Tylko mały krzyżyk
położony na stole wskazywał, gdzie siedział, gdy był wśród współbraci. Nie omijano tego miejsca przy
roznoszeniu pokarmów - zastawiano je posiłkiem należnym każdemu z braci. Po skończonym posiłku
zanoszono jedzenie zmarłego ubogim, jako jałmużnę ofiarowaną z ręki tych, którzy już odeszli. Bracia użyczali
własnych rąk i nóg, by w imieniu zmarłych czynić dobro.
Katechizm Kościoła katolickiego uczy: „Wstawianie się za innymi, od czasu Abrahama jest czymś właściwym
dla serca pozostającego w harmonii z miłosierdziem Bożym. W czasie Kościoła wstawiennictwo
chrześcijańskie uczestniczy we wstawiennictwie Chrystusa: jest wyrazem komunii świętych” (nr 2635).
Modlitwa wstawiennicza jest szczególnym rodzajem prośby - podejmowanej za innych, w ich intencjach i
sprawach. Jest to pamięć przed Bogiem o tych, których kochamy i którzy są nam powierzeni. Bóg zna ich
lepiej, kocha czyściej i silniej niż jakikolwiek człowiek, i dlatego zdolny jest ochronić ich, pomóc im,
pobłogosławić. Podczas modlitwy wstawienniczej łączymy się z Bogiem w trosce o innych ludzi. Zwracamy
się myślą ku ludziom nam drogim, z miłością dotykamy ich kłopotów, próbujemy dźwigać razem z nimi ich
ciężary, biedy, sprawy i przedstawiać je Bogu w modlitwie. Jak bowiem pisał Józef Ignacy Kraszewski: „Nie
ma szczęścia dla człowieka, jeżeli się nim z drugimi podzielić nie może.” Wstawiennictwo ma szczególną moc,
o czym mówił Jezus Chrystus: „Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im
mój Ojciec, który jest w niebie” (Mt 18, 19). Do zwiększenia skuteczności modlitwy potrzebujemy więc
drugiego człowieka, braci w wierze, którzy wspólnie z nami podejmą wołanie do Ojca. Sami też możemy stać
się współuczestnikami modlitwy, która podjęta z myślą o innych, przynosi owoc obfity. Myślenie w modlitwie
o sprawach drugiego człowieka jest wyrazem miłości do niego, jest darem sięgającym samego Boga. Wyrazem
modlitwy wstawienniczej jest tzw. modlitwa powszechna, podejmowana podczas liturgii Mszy świętej.
Podawane wspólnocie intencje, dotyczące różnych zagadnień aktualnego życia całego społeczeństwa i parafii
uwzględniając w nich także zmarłych i dusze w czyśćcu cierpiące. Modlitwa wstawiennicza jest także pomocą
okazaną człowiekowi, dla którego trudy drogi wydają się za ciężkie. Sam nie mógłby już iść dalej. Modlitwa,
jak dobre ślady na śniegu, znaczy jego drogę, umożliwia wędrówkę, gdyż wyprasza ciepło od Boga, które go
rozgrzeje, wzmacnia i pomaga w codziennym wędrowaniu. Kościół od początku ustanowił specjalne modlitwy
za zmarłych i określił dni ich wspominania. Według św. Jana Chryzostoma wspominanie zmarłych podczas
Liturgii znane jest od najdawniejszych czasów. Św. Jan Damasceński mówił: „to właśnie uczniowie Zbawiciela
i święci Apostołowie ustanowili wspominanie zmarłych, wierzących w Przenajświętsze i Życiodajne
Sakramenty”. Jak wyjaśnia: „Boscy Apostołowie ustanowili ten zwyczaj nie bez powodu i oczywiście nie na
próżno; postanowienie to nie było przypadkowe, bo wiara chrześcijańska nie zawiera niczego, co nie byłoby
pożyteczne. Przeciwnie: wszystko jest w niej zbawienne, miłe Bogu, przydatne i nakierowane całkowicie na
sprawę zbawienia”.
Wieczny odpoczynek racz zmarłym dać Panie, a światłość wiekuista niachaj im świeci.
Przekonanie o konieczności modlitwy wspólnoty wiernych za
zmarłych jest ciągle bardzo żywa i konieczna. I tak, w klaszt orach trapistów długie wieki panował zwyczaj, że
po śmierci któregoś z braci przez cały miesiąc nikt nie zajął jego miejsca przy stole. Tylko mały krzyżyk
położony na stole wskazywał, gdzie siedział, gdy był wśród współbraci. Nie omijano tego miejsca przy
roznoszeniu pokarmów - zastawiano je posiłkiem należnym każdemu z braci. Po skończonym posiłku
zanoszono jedzenie zmarłego ubogim, jako jałmużnę ofiarowaną z ręki tych, którzy już odeszli. Bracia użyczali
własnych rąk i nóg, by w imieniu zmarłych czynić dobro.
Katechizm Kościoła katolickiego uczy: „Wstawianie się za innymi, od czasu Abrahama jest czymś właściwym
dla serca pozostającego w harmonii z miłosierdziem Bożym. W czasie Kościoła wstawiennictwo
chrześcijańskie uczestniczy we wstawiennictwie Chrystusa: jest wyrazem komunii świętych” (nr 2635).
Modlitwa wstawiennicza jest szczególnym rodzajem prośby - podejmowanej za innych, w ich intencjach i
sprawach. Jest to pamięć przed Bogiem o tych, których kochamy i którzy są nam powierzeni. Bóg zna ich
lepiej, kocha czyściej i silniej niż jakikolwiek człowiek, i dlatego zdolny jest ochronić ich, pomóc im,
pobłogosławić. Podczas modlitwy wstawienniczej łączymy się z Bogiem w trosce o innych ludzi. Zwracamy
się myślą ku ludziom nam drogim, z miłością dotykamy ich kłopotów, próbujemy dźwigać razem z nimi ich
ciężary, biedy, sprawy i przedstawiać je Bogu w modlitwie. Jak bowiem pisał Józef Ignacy Kraszewski: „Nie
ma szczęścia dla człowieka, jeżeli się nim z drugimi podzielić nie może.” Wstawiennictwo ma szczególną moc,
o czym mówił Jezus Chrystus: „Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im
mój Ojciec, który jest w niebie” (Mt 18, 19). Do zwiększenia skuteczności modlitwy potrzebujemy więc
drugiego człowieka, braci w wierze, którzy wspólnie z nami podejmą wołanie do Ojca. Sami też możemy stać
się współuczestnikami modlitwy, która podjęta z myślą o innych, przynosi owoc obfity. Myślenie w modlitwie
o sprawach drugiego człowieka jest wyrazem miłości do niego, jest darem sięgającym samego Boga. Wyrazem
modlitwy wstawienniczej jest tzw. modlitwa powszechna, podejmowana podczas liturgii Mszy świętej.
Podawane wspólnocie intencje, dotyczące różnych zagadnień aktualnego życia całego społeczeństwa i parafii
uwzględniając w nich także zmarłych i dusze w czyśćcu cierpiące. Modlitwa wstawiennicza jest także pomocą
okazaną człowiekowi, dla którego trudy drogi wydają się za ciężkie. Sam nie mógłby już iść dalej. Modlitwa,
jak dobre ślady na śniegu, znaczy jego drogę, umożliwia wędrówkę, gdyż wyprasza ciepło od Boga, które go
rozgrzeje, wzmacnia i pomaga w codziennym wędrowaniu. Kościół od początku ustanowił specjalne modlitwy
za zmarłych i określił dni ich wspominania. Według św. Jana Chryzostoma wspominanie zmarłych podczas
Liturgii znane jest od najdawniejszych czasów. Św. Jan Damasceński mówił: „to właśnie uczniowie Zbawiciela
i święci Apostołowie ustanowili wspominanie zmarłych, wierzących w Przenajświętsze i Życiodajne
Sakramenty”. Jak wyjaśnia: „Boscy Apostołowie ustanowili ten zwyczaj nie bez powodu i oczywiście nie na
próżno; postanowienie to nie było przypadkowe, bo wiara chrześcijańska nie zawiera niczego, co nie byłoby
pożyteczne. Przeciwnie: wszystko jest w niej zbawienne, miłe Bogu, przydatne i nakierowane całkowicie na
sprawę zbawienia”.
Wieczny odpoczynek racz zmarłym dać Panie, a światłość wiekuista niachaj im świeci.
